19 juli

Het resort Senowan Baru in de buurt van Amurang waar we een aantal dagen geleden aangekomen zijn viel wat tegen. Waarschijnlijk in het verleden nog heel mooi, maar nu een beetje vergane glorie. De eigenaren zijn Nederlanders, maar het resort wordt beheerd door een Indonesisch echtpaar waarvan de vrouw gebrekkig Nederlands spreekt, hetgeen ze van haar opa geleerd had. We hebben na aankomst heerlijk op het overdekte terras gezeten en onze verhalen geschreven. Verder hebben we niet zoveel gedaan, bovendien voelde ik me niet goed.

20 juli

’s Middags zijn we naar de stad gegaan met een van de bemo’s, busjes die overal rijden. In de stad eerst naar de overdekte Pasar en daarna op zoek naar een plek met WiFi. Bleek boven in de Pasar te zijn. Na nog wat door de stad/het dorp te hebben gewandeld en aan het strand te zijn geweest weer terug naar ons resort.

Voor de volgende dag was een taxi voor ons georganiseerd om een rit in de omgeving te maken, maar we hadden ondertussen bedacht dat we de plek eigenlijk niet leuk genoeg vonden om langer te blijven, temeer daar de tocht de volgende dag ons weer dichter in de buurt van het vliegveld zou brengen. Besloten de rondrit te maken en ons vervolgens in Tomohon af te laten zetten bij het resort dat we in de Lonely Planet uitgezocht hadden. Een teleurstelling voor Lydia, de beheester, maar ja, voor ons veel fijner.

Gisteren, de 18^de dus, werden we opgehaald door 2 knapen, de chauffeur die geen woord over de grens sprak en de “gids” die zeer gebrekkig Engels sprak. Het werd een prachtige tocht. We hadden zelf een aantal dingen uitgezocht die we graag wilden bezoeken.

Onderweg zagen we steeds grote doeken op de grond, bijna op de straat uitgespreid waar iets op te drogen lag. Dat bleken kruidnagelen te zijn. In die streek groeien heel veel kruidnagelbomen, waarop we natuurlijk bij een van die bomen gestopt zijn voor de foto!

Ons eerste doel was de “Steen der hulpen”, volgens het boekje de sterkste spirituele plek van de Minahasa (het gebied waar we nu zijn). Ook politiek gezien “een zegenrijk verzamelpunt waar goede beslissingen werden genomen”. Onder andere werd er het succes voor de onafhankelijkstrijd afgesmeekt in 1939. Ter plekke werd door iemand uit de Bijbel voorgelezen en raakte iemand anders daarbij helemaal in trance. Jammer dat de gids niet uit kon leggen wat e precies gebeurde.

Op naar ons volgende doel, het Linolake. Een meertje dat voortdurend van kleur verandert en gigantisch veel variaties groen en blauw laat zien. Een heel toeristische plek met veel Indonesische gezinnen. Het verschil tussen de vervoermiddelen in de stad en hier is groot. Daar allemaal brommertjes, scooters en motoren, bepakt en bezakt met mensen en goederen en hier dure auto’s.

Zwavelbronnen wilden we ook zien. Dat werd een zoektocht want de plaats waar die zouden zijn waren voor de gids en chaufeeur onbekend. Gelukkig na wat vragen gevonden. Uiters bijzonder, het hete zwavelwater dat uit de grond opborrelt. Er waren heel veel bassins, waar het water in af kon koelen. Er was demogelijkheid een bad te nemen, dat wil zeggen er waren hokjes met een betegeld bad, eigenlijk wel heel vies, maar we vonden dat we ons de kans in een zwavelbad te gaan niet moesten laten ontnemen om hygienische redenen. Na een kwartiertje wachten was ons bad volgestroomd en konden we erin. Wel heel bijzonder! Onze huid verschrompelde in een gigantisch tempo tot rimpelige, maar heel zachte babyhuidjes.

Op naar het meer van Tondano. Daar werden we door de heren meegenomen naar een resort aan het meer met een zwembad. Ook hier weer veel Indonesische gezinnen. Bijzonder t zien dat er gezwommen werd in t-shirt en korte broek. Zwempak/broek? Niet gezien. Het zicht op het meer was er heel mooi, jammer dat het niet helder meer was en het dreigde te gaan regenen. Bijzonder om vanaf die plek de huizen te kunnen zien die op palen in het meer gebouwd zijn. Er schijnen echt mensen/vissers te wonen.

Ondertussen hadden we wel genoeg indrukken opgedaan die dag en vonden we het tijd naar ons volgende verblijfplaats te gaan. Na wat vragen wisten ze ons bij het gewenste resort af te zetten. Wel een heel bijzonder resort. Waarschijnlijk een jaar of 5 geleden nog prachtig, nu een vervallen gedoe. Blij dat we een onderkomen hadden, hebben we een van de huisjes geaccepteerd maar een succes was het niet. In de eerste plaats zat er een grote spin in de badkamer en Rita is als de dood voor spinnen. Vervolgens waren er overal kieren en moesten we de klamboe ophangen. Dat betekende dat er een stoel op het bed gezet moest worden, Rita hield hem vast en ik trainde mijn evenwichtsgevoel. Tot 2 keer toe ging het goed. Vannacht werden we gewekt door een verschrikkelijk geknaag boven ons hoofd. Een rat???????

Ik was vroeg op en ging bij de weg kijken waar een paar Mikrolets klaar stonden en tot mijn ontzettend stomme verbazing ontmoette ik daar een overbuurvrouw van een paar jaar geleden!!!!! Niet te geloven toch? Zij logeerden in het resort aan de overkant en waren daar heel tevreden over. We zijn daar gaan vragen of wij daar terecht konden en jawel, ze hadden een kamer voor ons. Uiterst tevreden zijn we daar heen verhuisd.

We hadden een bezoek aan de Extreme Market gepland vanmorgen. Door de verhuizing kwamen we daar eigenlijk te laat aan. Het is een markt waar honden, vleermuizen, slangen, ratten etc. verkocht worden voor de consumptie. Wij hebben alleen nog een paar geroosterde honden zien liggen.