28 juli

Om 9 uur lag de boot voor onze tocht over het Posomeer naar Pendolo al voor het hotel klaar. Petrus, degeen van het Informatiecentrum bij wie we de tocht geboekt hadden was er ook. Met hem nog even de verschillende mogelijkheden voor onze verdere tocht van Pendolo naar Rantepao doorgenomen. Hij schetste 3 opties, 2 met het openbaar vervoer, waarvan een met nog een overnachting halverwege. De andere was een nachtbus. Derde optie: een taxi.

Na het afscheid van hotel Pamona Idha zijn we van wal gegaan. Het was een boot zoals we ze al zo vaak gezien hadden: een smalle romp met aan de zijkanten lange staken voor het evenwicht. Het was een prachtige tocht. Aan de overkant werd aangelegd bij het strand van het resort, een goed onderhouden mooie tuin met houten huisjes. De inrichting was simpel en mooi. Rond de middag hebben we een wandelingetje door het dorp gemaakt, op zoek naar WiFi. We kwamen na wat vragen terecht op het Districtskantoor van Pendolo en omgeving. Twintig ambtenaren in uniform die rondliepen en niets zaten te doen en blij waren met de afleiding die wij ze bezorgden.

In het dorp zagen we de bus naar Rantepao staan: oud, stinkend en vol. Niet om ons op te verheugen daar zo lang in te moeten zitten. Besloten voor de luxe optie te kiezen: een taxi!

s‘ Middags lekker gezwommen en gelezen en in het restaurant bij het resort gegeten.

29 juli

Vanmorgen vroeg wakker, zoals de meeste ochtenden trouwens. Gezwommen , ontbeten en gepakt en om kwart voor negen stapten we in de taxi. Twee chauffeurs die geen woord over de grens spraken en 2 Belanda’s die 3 woorden Bahasa Indonesia spraken. Een leuke combinatie om 9 uur in elkaars gezelschap te vertoeven. Toch contact kunnen maken en belangrijk, met en om elkaar kunnen lachen.

De tocht was weer schitterend, wat een prachtig landschap. Opvallend dat langs het grootste gedeelte van de weg woningen staan. Waar die mensen van leven????? In een van de dorpjes een sanitaire stop gemaakt, koffie gedronken en van de plaatselijke lekkernijen geproefd. De wc bestond uit een hok achter een gordijn , buiten het huis, boven en naast een riviertje. Een betonnen vloer waar een grote bak met water stond. Je moest gewoon op de grond je behoefte doen die dan min of meer al wegliep in de rivier en die je nog na kon spoelen met het water dat al klaar stond. Dit was tevens de plek waar de mensen die daar woonden zich wassen en tanden poetsen. Het was heel bazaal.

Onze eerste Indruk vanToraja is overweldigend. Een totaal ander landschap en type huizenbouw. Voor ons allebei geldt dat we hier langer willen blijven om de omgeving goed te verkennen.

30 juli

Begonnen met ons goed in te lezen over de omgeving hier. Het opvallendst zijn de huizen en de rijstschuren met hun bijzondere daken, de zogenaamde tongkonans. In sommige streken is deze naam echter gereserveerd voor de herkomst van de huizen van de adel. De sociale orde was in het verleden zeer strikt ingedeeld. Men behoorde tot de adel, de middenklasse of tot de slaven. De zending heeft hier een eind aan gemaakt door te prediken dat iedereen gelijk is en door scholing van iedereen.

De mensen hier behoren tot het huis van hun ouders, voorouders en voor- voor-ouders, zowel van vaders als moeders kant. Het familienetwerk is dus heel uitgebreid en dient onderhouden te worden middels allerlei rituelen. Een van de belangrijkste rituelen is de begrafenig van een overleden familielid. De begrafenis dient zo groots mogelijk te zijn. De overledene wordt dan ook in eerste instantie gebalsemd en op het moment dat men genoeg geld heeft verzameld om voldoende buffels, varkens etc. te kopen ter verhoging van de "feestvreugde"en de status, vindt de begrafenis plaats.

Vanmiddag zijn we een aantal van die tongkonans gaan bezichtigen. We hebben ons op de heenweg laten vervoeren door een bemo, een busje vol schoolkinderen. Giechel, giechtel, giechel! In het eerste dorpje dat we bezochten stonden een heel aantal van die huizen en rijstschuren. Daar leek het nog en beetje op een openluchtmuseum, hoewel het wel duidelijk was dat er werd gewoond en gewerkt. Naderhand kwamen we dorpjes tegen waarbij het nog veel duidelijker was dat ze een normaal onderdeel van het leven van de families zijn, niets museum maar behorend bij het dagelijks leven en de bijbehorende rituelen. Een tongkonan was zelfs in aanbouw.

Terug bij het hotel met een gids gesproken. Morgen gaan we hopelijk een begrafenisritueel bijwonen en overmorgen beginnen we aan een twee-daagse trekking, waarbij we in een dorpje in de bergen overnachten. Spannend!