14 juli

’s Morgens over de enige weg die er is op het eiland naar het dorp gelopen. Regelmatig een stap opzij moeten doen voor passerende brommertjes. Steeds nadenken welke kant op omdat er links gereden wordt. Opvallend hoe jong de kinderen al op een brommer rijden. Is ook het enige vervoermiddel. Bijzonder in een omgeving zonder auto’s te zijn! Centraal in het dorp staat een christelijke kerk,een soort Disney-ontwerp, met belachtelijke punten op het dak. Verder wat straatjes en midden tussen de huizen een begraafplaats. De huizen en bomen staan tot aan het strand en de vissersboten kunnen dus tot aan het huis opgetrokken worden. Even op de pier gekeken waar de public-boot aankomt. Daar is goed zichtbaar hoe roestig alles wordt onder invloed van zee, zout en wind.

Rustig terug gelopen, het was warm ondertussen.

Het woei nog steeds hard, dus we besloten niet te gaan snorkelen. Een tijd bij ons huisje zitten lezen tot we bedachten dat we wel even konden gaan zwemmen. Dat bedacht hebbende kwamen we op het idee dan toch de snorkel op te zetten en in het ondiepe water nog wat te oefenen.

Toen we weer uit het water kwamen bleken de Frane mensen, van wie we de dag tevoor afscheid hadden genomen weer terug te zijn. Zij waren naar het vliegveld gegaan, maar konden geen ticket voor Makassar meer krijgen. Voor ons erg leuk ze weer te zien, temeer daar zij voorstelden de volgende dag samen te gaan snorkelen.

15 juli

Met de Fransen aan het snorkelen! De eerste dag hadden we heel ver door het water moeten waden we eindelijk naar het rif konden zwemmen, de plek waar de koraalwand loodrecht naar beneden gaat en waar de meeste vissen te zien zijn. Iets verder op bleek echter en soort geul te lopen die vanaf het strand die goed te bewandelen was tot nabij het rif, hetgeen veel energie bespaarde voor het “echte” werk. En dan, wat een ervaring!!!!! De mooiste vissen, de bijzonderste kleuren en vormen. En dan het koraal; wat een soorten en ook weer zoveel verschillende kleuren! Of je door een heel groot aquarium zwemt, maar dan wel een veel mooier aquarium dan ik ooit gezien heb. En dan de schildpadden die een beetje door het water “vleugelen” en dan ook nog wat minder liefelijke vissen.

Rita: “Wat ik eng vond waren de vissen van ongeveer 10 cm. doorsnede met een lengte van 1 tot 1.40 m. Ze hadden lange smalle bekken. Ze zwommen in een kleine groep verder bij me vandaan tot ik ineens groepje vlak naast me zag zwemmen aan de oppervlakte. Dat maakte me wel een beetje bang”.

We hadden ons een heel stuk laten afdrijven en de stroming was te sterk om terug te zwemmen. Geen nood: naar het strand gezwommen en via het strand terug gelopen.

Na de lunch opnieuw met deze mensen gaan snorkelen. Nu de andere kant op. De stroming bleek echter ontzettend toegenomen te zijn. Op een gegeven moment had je het idee niet meer vooruit te komen. Omdat sowieso deze tocht onderdeed voor de tocht van de ochtend zijn we al snel terug gegaan. De tocht van de ochtend had onze stoutste verwachtingen overtroffen. Hetzelfde gold trouwens voor die Franse mensen die al op veel plekken gesnorkeld hadden. Volgens hun was dit de prachtigste plek die ze ooit hadden gezien.

We hadden bij Bunaken Beach Resort geboekt tot en met de 15^de en hebben overwogen of we eventueel langer zouden blijven. Echter, de 17^de 18^de en 19^de zijn 3 feestdagen (suikerfeest) waarop je niet moet denken dat je kan reizen. Dat was de reden dan toch maar daar weg te gaan, hoe plezierig we het er ook vonden. Ernie, de eigenares van het resort vertelde ons dat we niet met de private boot naar het vaste land konden omdat die al om 6 uur zou vertrekken. Prima, dan gaan we toch met de public boot. ‘s Avonds echter een tijd zitten praten met de “investeerder” van het resort. Volgens hem was het ontzettend dom om niet alom 6 uur mee te gaan. Ook de 16^de zou al een gekkenhuis zijn omdat iedereen dan bezig is met de voorbereiding van het feest. En ons idee dat we wel met een taxi naar de terminal zouden kunnen om daar de bus naar Amurang (waar we in het resort Sindowan Baru verwacht werden) te nemen was een veel te positieve inschatting. Beter de boot van 6 uur te nemen en dan nog maar te hopen dat we in Amurang terecht zouden komen. De Fransen vonden het al een grote mop dat we evenals zij ’s middags weer met hangende pootjes terug zouden keren. Een van de medewerksters op het resort stelde voor dat zij mee zou gaan om een taxi voor ons te regelen die ons dan rechtstreek naar Amurang zou brengen.

Wat waren we de volgende ochtend blij dat we van dat aanbod gebruik maakten. Een waar gekkenhuis waar we in terecht kwamen. Een markt, zo gigantisch druk, lawaaiig, stinkend, zoals je je nooit voor zou kunnen stellen dat een markt zou kunnen zijn. Een stroom brommers, volgepakt met boodschappen, van groenten tot kippen, die stapvoets aan ons voorbij ging. Wij werden zonder dat we iets moesten al gek van de drukte! Na een half uur kwam de vrouw van het resort terug met de mededeling dat ze een taxi voor ons gevonden had. We moesten nog een heel stuk over de markt voor we bij de taxi waren.

Na een kleine 2 uur kwamen we aan in het resort. Wat een rust! Gelukkig konden we nog en ontbijt krijgen. Na een tuk stond een heerlijke lunch voor ons klaar.